Εμείς οι Ες Παγάν Έλληνες

Πριν από αρκετές δεκαετίες ο Π. Κανελλόπουλος διατεινόταν (στο εργό του “Η Κοινωνία Της Εποχής Μας”, Αθήναι 1932) ότι τάχα… “η ιδέα του έθνους είναι προϊόν αλόγου μυστικής ανάγκης και δεν συλλάμβανεται λογικώς”. Για εμάς αντιθέτως, η πρόσληψη της έννοιας “έθνος” είναι και διαυγής και λογική, όπως άλλωστε και η επαναδιεκδικούμενη αρχαία αυθεντικότητα, η οποία διαθέτει μία πολύ σαφή Γλώσσα, σαφέστατη και καθαρή. Η αληθής λοιπόν υπεράσπιση τής επίσης αληθούς εθνικής προσωπικότητας παντός λαού, που διαθέτει μία ζώσα παράδοση, κινείται πολύ πέρα από τον αγνωστικισμό των σοφιστών και των “ίσων αποστάσεων”, αλλά και πέρα από τους ιαχωβιστικούς/οικουμενιστικούς βάλτους του “Εθνικισμού”, του ρατσισμού, της “πάλης” των φυλών, της “εξελικτικής” εθνολογίας, της ανόητης “αιματολογίας”, της γραμμικής Ιστορίας και των λοιπών γελοιοτήτων τού μεταχριστιανικού κόσμου και απαιτεί πολύ συγκεκριμένα πράγματα: την ανά τόπους επαναφορά – ή εν ανάγκη ακόμη και την επανεφεύρεση! – του αληθούς πατρώου “έθους” και την παγκόσμια συντονισμένη αποκεντρωτική αναγέννηση των “εθνών”. Και κάτι τέτοιο περνάει αναγκαστικά μόνο μέσα από την συνεχή αυτόθεσμιση και την άπειρη πολλαπλότητα, ή για να το πούμε κάπως πιο ωμά, μέσα από την ολοσχερή ανατροπή του βίαιου οικουμενισμού και της τερατώδους ομοιομορφίας, που προώθησε και προωθεί ο κυρίαρχος και ισοπεδωτικός “Μονοθεϊσμός”, σε όλες του τις αμέτρητες εκφάνσεις…

 

Ο κάθε έμφρων άνθρωπος αναγνωρίζει σήμερα τον ιερό κοινωνικό κανόνα, ότι για την όποια κοινωνική υγεία δεν αρκεί απλώς το άτομο να εφευρίσκει συνεχώς καινούρια δικαιώματα, αλλά ότι η κοινωνική οργάνωση και λειτουργία οφείλει να είναι με τέτοιον τρόπο καθορισμένη, ώστε να ενθαρύνει, να επαυξάνει και να πολλαπλασιάζει αυτά τα (ανθρώπινα όμως και όχι στενά ατομικά) δικαιώματα. Μία παντελώς διαφορετική λοιπόν από την νυν ισχύουσα κοινωνική οργάνωση και λειτουργία, βασισμένη επάνω στην εντοπιότητα, την αυτοθέσμιση, την πολυφωνία και τον θετικό όσο και αυστηρό, (επανακαθ)ορισμό της έννοιας “πολίτης”, με την άμεση λήψη αποφάσεων μόνον από εκείνους, που εμπράκτως ενδιαφέρονται για τα κοινά και επίσης αρνούνται την πασιφανή αλλοτρίωση των δυνάμεών τους μέσα απο τήν εξαπάτηση τής οποιασδήποτε “εκπροσώπησης”, συνεπώς μία παντελώς διαφορετική κοινωνική οργάνωση και λειτουργία, βασισμένη στα στοιχεία εκείνα, που συνέθεσαν την αρχαία λαμπρότητα, είναι το μοναδικό μονοπάτι, που απομένει σε τούτο τον κόσμο των ανθρωπόσχημων “νεκρών”, που κυβερνώνται από νεκρούς”, ο οποίος τόσο ταχύρυθμα αποσυντίθεται, τουλάχιστον μπροστά στα όμματα των ελάχιστων, που εισέτι τιμούν την ανθρώπινη ιδιότητά τους και επιμένουν να παρατηρούν και να αναλύουν τα σκούρα χρώματα των καιρών. Σε ετούτο τον κόσμο που μοιάζει να έχει αποθέσει τις ελάχιστες πλέον ελπίδες σωτηρίας του αποκλειστικά στο ανύπαρκτο έλεος ενός ανύπαρκτου δικτάτορα των Ουρανών και στους νεκροζώντανους δούλους αυτού, που τον κυβερνάνε στο όνομά του. Και ο καιρός ολοένα λιγοστεύει, τρομακτικά γρήγορα.

 

Από την μεριά μας έχει ειπωθεί αυτό που ήταν να ειπωθεί και απλώς περιμένουμε. Το μοναδικό αίτημά μας, το οποίο ωστόσο ακυρώνει κάθε επι μέρους προηγούμενο αίτημα απαλλοτρίωσης της καθημερινής μας ζωής, είναι ή άμεση επανάνθιση των αρχαίων “εθνών”, η επιστροφή των αυτοκαθορισμένων κοινωνιών, των φυσικών πολυθεϊστικών Θρησκειών και των αυτόνομων / αυτοδιευθυνομένων κοινοτήτων. Αναφερόμενοι στις πηγές, εμείς οι “ες παγάν” αρχαιότροποι, γινόμαστε για το Σύστημα τρομακτικά απρόβλεπτοι, το αληθινό Α και Ω του παιχνιδιού. Εκείνοι οι δυστυχείς λακέδες της ανθελληνικής βυζαντιοκρατίας, που τυχόν θα κληθούν κάποτε…ίσως…να μας καταστείλουν, χρησιμοποιώντας άλλα, πιο σοβαρά ιδεολογικά όπλα από την γελοία και απέλπιδα απόπειρα να μάς εμφανίσουν στα μάτια των απληροφόρητων, σαν δήθεν… “οψώνια της αρχαιολατρίας”, “προγονόπληκτους” και… “γραφικούς”, πρέπει πρώτα από ο,τιδήποτε άλλο να μας κατανοήσουν. Και αυτό δεντο μπορούν, για τον απλούστατο λόγο ότι εάν ποτέ κατορθώσουν κάτι τέτοιο, τότε αυτομάτως όλοι τους (άπαντες, πλην των ελάχιστων μόνον “ποτισμένων” γενίτσαρων) θα πάψουν να είναι αυτό που τώρα είναι. Τους χαρίζουμε από τώρα το χαμόγελό μας και την φυσικά, μη – χριστιανική (άρα μήπως… “ειδωλολατρική”;;) αγάπη μας.

 

Πηγή: Βλάσης Ρασσιάς Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη -Έθνος – Εθνισμός, Εθνοκράτος – Εθνικισμός
http://pansyrinx.org